Ο Γέρο Μπίλ ή η ιστορία ενός βρετανικού τοτέμ

Ο Ole Bill (Γέρο Μπιλ ή Τρύπο Μπιλ;) υπήρξε φιγούρα cartoon με ιδιαίτερη σημασία για τους Βρετανούς αφού δημιουργήθηκε τον Α’ Παγκόσμιο από τον σκιτσογράφο Bruce Bairnsfather, λοχαγό που υπηρέτησε τότε στο Βασιλικό Τάγμα Warwickshire.


Ο Γέρο Μπιλ με το παχύ μουστάκι και την πλακουτσωτή μύτη θεωρήθηκε ότι συμβόλιζε τον μέσο βρετανό στρατιώτη.

"If you know of a better 'ole [foxhole, that is], go find it!"

Υπήρξε στολίδι ή brand αν θέλετε, στο πώμα του ψυγείου του, αστικού λονδρέζικου πριν από τον πόλεμο (1911) και μαχόμενου κατά τη διάρκεια του (1914), λεωφορείου B43 που ονομάστηκε και 'Ole Bill’ το οποίο μεταξύ των άλλων, ήταν το …πρώτο λεωφορείο όπου το 1920 πάτησε το πόδι του ο Βασιλιάς Γεώργιος Ε’ !

Η φιγούρα του’Ole Bill’ υπήρξε τόσο λαοφιλής που πέρασε στην οθόνη το 1926 (επανέκδοση μιας παλιάς βερσιόν του 1919). από τον Sydney Chaplin, του μεγαλύτερου αδελφού του γνωστού Charlie. Η ταινία αυτή του βωβού κινηματογράφου, με τίτλο THE BETTER ‘OLE, (με σκηνοθέτη τον Charles "Chuck" Reisener, και παραγωγούς τους Warner Brothers) έδωσε ζωή στις περιπέτειες του ανθρώπου που επιβιώνει με χιούμορ στις κακουχίες του πολέμου.

Η μορφή του Ole Bill διατηρήθηκε στη μνήμη του βρετανού πολίτη τόσο που ταίριαξε κι αντικαταστάθηκε στον Β’ Παγκόσμιο, από την μορφή του Churchill, ο οποίος ενδύθηκε την αύρα αυτής της λαϊκής φιγούρας κι αναπαραστάθηκε στο πλέον φετίχ αντικείμενο της βρετανικής κουλτούρας, την τσαγιέρα!

www.olebill.zoomshare.com/0.html
www.britishsilentcinema.com/publications.php

Για λεπτομέρειες πάνω στην παραπάνω βρετανική τσαγιέρα – μουσειακό αντικείμενο, βλέπε: museologist.blogspot.com, ο οποίος αν δεν μ’ έβαζε στο ‘κυνήγι της τσαγιέρας’ δεν θα ανακάλυπτα αυτή την ιστορία ..αναπαράστασης. Ευχαριστώ!

Τώρα, αν κάποιος ειδήμων πάνω στα βιομηχανικά αντικείμενα μπορεί να μας πει κάτι περισσότερο σχετικά μ’ αυτές τις μορφές-σύμβολα που μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα άψυχο αντικείμενο, περιμένω με αγωνία ν’ ακούσω ιστορίες…

Αναζητώντας την ετερότητα

Πέρυσι τέτοιο καιρό μπλέχτηκα σε μία συζήτηση με θέμα την σχέση ανθρώπου και μηχανής και την μοιραία αντικατάσταση, σε πολλά πεδία, του ενός από την άλλη. Τότε πρόβαλα ρομαντικά το επιχείρημα ότι θα στερηθούμε την ευχαρίστηση του να έχουμε μία παρόμοια συζήτηση με μία μηχανή όπως και να απολαύσουμε αποφάσεις κι ενέργειες πλασμάτων με ελεύθερη βούληση.

Σήμερα θα χρησιμοποιούσα τα λόγια του Baudrillard συνηγορώντας πάντα υπέρ του ανθρώπου:

'Ο άνθρωπος και η μηχανή έχουν γίνει ισόμορφοι και αδιάφοροι, κανένας δεν είναι πια το άλλο του άλλου' . Η αναζήτηση της ετερότητας είναι 'που μου επιτρέπει να μην επαναλαμβάνομαι επ'άπειρον' *

*Jean Baudrillard "Η διαφάνεια του κακού"

Τα πέντε καλά της μοίρας μου

'Ενα από τα ωραιότερα δώρα που μου έκαναν ποτέ όταν ήμουν παιδί ήταν ένας μαυροπίνακας.
Ρώτησα την μητέρα μου τι τον κάνω
κι αυτή χάραξε πάνω του τη φράση ‘Regina rosas amat’ (Η βασίλισσα αγαπά τα ρόδα). Ανθρώπινη μαγεία!
Δεν ήταν η πρώτη αναπαράσταση που παρακολουθούσα,
αλλά ήταν η πρώτη στην οποία μάθαινα να δημιουργώ και ..όρμησα με την κιμωλία στα χέρια, για να χρωματίσω τη μαυρίλα. Από τότε ο πατέρας μου έβαψε πολλές φορές τους τοίχους του σπιτιού μας.





Το βιβλίο: παιδικός φίλος και καταφύγιο μοναξιάς,
φετίχ ή οικιακό τοτέμ.
Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα δουλεύω σε βιβλιοπωλείο
και ότι δεν κολλάω ποτέ τις ετικέτες με τα barcodes στραβά, ανάποδα
ή πάνω σε σημείο με κείμενο κι εικόνα.
Αγαπημένος συγγραφέας ο μάγος ταξιδευτής Ιούλιος.

Η θάλασσα είναι το απόλυτο σύμβολο της φύσης,
της ελευθερίας και του θανάτου.
Τη λατρεύω και τη φοβάμαι.
Επανέρχεται σε πολλές απεικονίσεις
του κόσμου μου.






Η Αρχαιολογία υπήρξε έρωτας της εφηβείας.

Όπως όλες οι σχέσεις που είναι άξιες λόγου

μεταλλάχθηκε και εξελίχθηκε σε κάτι

που δεν μπορούσα να φανταστώ από την αρχή:

μέσα από την μουσειοπαιδαγωγική πρακτική

μπόρεσα να δω ότι

«κάποτε το αρχαιολογικό αντικείμενο κατορθώνει

να γίνει ισάξιο με τον πυκνό ποιητικό λόγο

και να εκφράσει τα αλλιώς άρρητα,

αυτά που βρίσκονται βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή».

Οι Άνθρωποι χθες και σήμερα:

δεν νομίζω να υπάρχει πιο ενδιαφέρον θέμα

για ν'ασχοληθεί κανείς μέχρι το 'τέλος'.

Εκτίμησα και εκτιμώ

το πόσο καθορίζουν την σχέση μου με την Αρχαιολογία.

Τρελαίνομαι για το πως ονειρεύονται,

πως παρατηρούν,

πως προσλαμβάνουν έννοιες,

πως εκφράζουν συναισθήματα,

πως αναπαριστούν την εικόνα

του ‘εσωτερικού’ κι εξωτερικού κόσμου τους,

πως συνειδητοποιούν

ότι άλλα όμοια με αυτούς πλάσματα

βίωναν άλλοτε μια διαφορετική πραγματικότητα

με την ίδια όμως μ'αυτούς σημερινή ανάγκη να επιβιώσουν

και την ίδια σημερινή επιθυμία να ευτυχήσουν.