Τρίτη, Δεκεμβρίου 26, 2006

Ευχή

"Στην πραγματικότητα, παρ' όλα τα μειονεκτήματά της, η ζωή αγαπά την ισορροπία, αν έκανε μόνη εκείνη κουμάντο, θα φρόντιζε το χρώμα του χρυσού να βρίσκεται πάντα πάνω στο χρώμα του γαλάζιου, κάθε κοίλο να έχει το κυρτό του, κανένας αποχωρισμός να μη μένει χωρίς άφιξη, η λέξη, η κίνηση και το βλέμμα να συμπεριφέρονται σαν αχώριστα τρίδυμα που σε κάθε περίσταση λένε το ίδιο πράγμα"

Ζοζέ Σαραμάγκου, Η σπηλιά

.

.

.

Στην προσπάθειά του να αναπαραστήσει ένα καλύτερο μέλλον το "Πανελλήνιο Δίκτυο για το Θέατρο στην Εκπαίδευση" δανείστηκε αυτή τη παράγραφο που έστειλε σε όλα τα μέλη του. Με τη σειρά μου την φιλοξενώ πιστεύοντας ότι δεν μεταφέρω Coehloσχημες ευχές. Είθε όλα να πάνε καλά!

8 Comments:

At Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006 7:27:00 μ.μ., Blogger antikeimena said...

Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερη ευχή από αυτή την ισορροπία. Ούτε βέβαια να συναγωνιστώ τον Σαραμάγκου.

Ας ευχηθούμε μόνο, "η ζωή να κάνει κουμάντο"!

 
At Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2006 1:19:00 μ.μ., Blogger museologist said...

και συμπληρώνω...και εμείς το δικό μας...(κουμάντο εννοώ).

Χρόνια Πολλά, καλή νέα χρονιά αγαπητή almaro. Νά'μαστε γεροί.

 
At Τρίτη, Ιανουαρίου 16, 2007 9:32:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Καλησπέρα σου, λοιπόν, Αλμάρο!
Χαίρομαι για την τροποποίηση της εισόδου και μπορώ τώρα κι εγώ το φτωχό να σου γράψω.
Τον Σαραμάγκου τον αγάπησα από το βιβλίο του, Περί τυφλότητας, αν θυμάμαι καλά τον τίτλο. Είναι σπουδαίος.
Κάποτε που λες, παραπονιόμουν σ' έναν πολύ αγαπημένο μου φίλο, πως είμαι ανισόρροπη και πως αυτό με ταλαιπωρεί πολύ. Μια έτσι μια αλλιώς, δεν κατασταλάζω ποτέ, γεμάτη αμφιβολίες πάντα κλπ κλπ.
Ο σπουδαίος φίλος μου και μέγας σκηνοθέτης μου απάντησε:
Η ταλάντευση είναι που κάνει την ισορροπία. Δεν είσαι ανισόρροπη. Είσαι απολύτως ισορροπημένη ακριβώς επειδή αμφιταλαντεύεσαι. Ακροβατείς πάντα πάνω σ' ένα σχοινί. Ανισόρροποι είναι όσοι δεν ταλαντεύονται, οσοι δεν ακροβατούν, δηλαδή όσοι περπατούν στη γη και δεν κινδυνεύουν ποτέ να πέσουν από το σχοινί.
Έτσι με παρηγόρησε ο φίλος μου τότε και το είδα αλλιώς το ζήτημα.
Οπότε, μετά που διάβασα και το έξοχο κείμενο του Ζενέ, ο σχοινοβάτης, κατάλαβα πως έτσι είναι. Και αν υποθέσουμε πως η ζωή είναι το σχοινί που μας κρατά και πάνω του εμείς ακροβατούμε, ναι, κάνουμε κι εμείς το κουμάντο μας, αν μας ενδιαφέρει να φτάσουμε κάποτε απέναντι.
Βασική προϋπόθεση για έναν σχοινοβάτη: δεν κοιτά ποτέ κάτω το χάος, δεν ακούει τα χειροκροτήματα του κοινού. Αγωνίζεται να ισορροπήσει και να φτάσει εκεί στο τέρμα για το οποίο προορίζεται. Αγαπά το σχοινί του και τον θεό που του ανάβει τη φωτιά μέσα του. Γιατί χωρίς φωτιά -αληθινή και όχι ηλεκτρική- σχοινοβάτης βέβαια δεν γίνεσαι.
Καληνυχτώ και τους τρεις της ωραίας παρέας, είστε εξαιρετικά παιδιά και σας προσκαλώ να περάσετε μια βόλτα από το σπίτι που με φιλοξενεί πάντα σαν σπίτι μου, να διαβάσετε ένα θαυμάσιο κείμενο του άρη δαβαράκη, στα "πρόσωπα". Μέσα αν θέλετε κι έχετε κουράγιο μπορείτε να διαβάστε και κάτι δικό μου, για ένα χαμάμ της Πόλης στο προτελευταίο του post.

 
At Τρίτη, Ιανουαρίου 16, 2007 11:15:00 μ.μ., Blogger museologist said...

Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

 
At Τρίτη, Ιανουαρίου 16, 2007 11:16:00 μ.μ., Blogger museologist said...

Βασιλική η σεντονάτη...

σας βρήκαμε, σας βρήκαμε και στα πρόσωπα. Λίγο μας ταλαιπωρήσατε να σας βρούμε, αλλά σας απολαύσαμε και στους υδρατμούς του χαμάμ

 
At Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2007 1:59:00 π.μ., Blogger museologist said...

Ο Ζοζέ για την Πάτρα...
http://patras2006.gr/en/modules/news/article.php?storyid=72

 
At Πέμπτη, Φεβρουαρίου 01, 2007 5:05:00 μ.μ., Blogger museologist said...

Και επειδή τίποτα δεν μένει για πολύ κρυφό στην μπλογκόσφαιρα...Almaro, χρόνια πολλά, με υγεία!

 
At Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007 3:48:00 π.μ., Blogger antikeimena said...

:)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home